Heb je Kamp Van Koningsbrugge al gezien? Kijk anders eerst even de trailer voordat je verder leest. Voor mij als ex-KMA / beroepsmilitair een jeugdsentiment. Het belangrijkste dat ik destijds in de tweeweekse oefening bij “de pollen” (Korps Commando Troepen) heb geleerd: het spel begint pas als je denkt dat je niet meer kan. En dat gebruik ik nog dagelijks in mijn werk: waar het anderen in teamontwikkeling (te) heet wordt onder de voeten, begint namelijk voor mij de uitdaging en het werkplezier. Wat kan jij van onze commando’s leren voor jouw bedrijf?
‘Wij in plaats van ik’, ‘afspraak is afspraak’ en ‘niet goed is opnieuw’, zo is te lezen op de website van het KCT. Zijn dat niet de perfecte grondbeginselen die ieder team sterk maken? Hoe leeft dit binnen jouw team / bedrijf? Is die gedrevenheid er om het te doen zoals het hoort? In hoeverre committeert men zich aan de gezamenlijke doelen en afspraken? Als dat niet zo is hoeven er geen verkeerde intenties achter te zitten. Die zijn op individueel niveau meestal wel goed. Maar wat zie je los van die intenties daadwerkelijk gebeuren?
Natuurlijk hoef je van je bedrijf geen leger te maken en hoeven je mensen niet letterlijk “het snot voor hun ogen te lopen” totdat ze er bij neervallen.
Ik herinner me nog de nacht in de Biesbosch. Semi-roeiend – de spaan raakte vaak het water niet eens – heb ik de meest bizarre dingen gezien die er niet waren. Slapend marcheren over de dijk. En pijn? Dat is een emotie, die zet je gewoon uit.
Eerlijk gezegd zou ik dit vandaag de dag niet meer kunnen en willen. Maar voor de grondbeginselen en kernwaarden heb ik veel respect en waardering. En waarom zou je niet willen leren van een perfect georganiseerd team? Hieronder zal ik de stoere-mannentaal-kernwaarden één voor één doorvertalen naar “burgertaal”.
Ik zou dit scharen onder “onbaatzuchtigheid”: groepsbelang boven individueel belang. Wat mij betreft is het nog slimmer om een team goed op te bouwen (bijvoorbeeld cfm. het model van Lencioni). Als je dat doet, breng je de persoonlijke belangen zoveel mogelijk in lijn met de teambelangen. Dat maakt de kans zo klein mogelijk dat – zoals bij de commando’s – je jezelf zou moeten opofferen in het belang van de opdracht. En dan is deze kernwaarde al een stuk minder uitdagend (maar niet minder van belang).
Hmmmm… Ik zou zeggen: toon eigen initiatief en verantwoordelijkheid, in lijn met de missie van je organisatie. Heel duidelijk terug te zien in de vierde laag van bovenstaande piramide.
Het mooie van de omschrijving die het KCT geeft, vind ik dat de opsomming eindigt met “trouw aan jezelf”. Teveel mensen doen de eerste drie wel en vergeten de laatste. Ken jij je (morele) grenzen wel goed genoeg? En passeer je die niet zo af en toe (bewust of onbewust)? In persoonlijke coaching kom ik dit erg vaak tegen. Mensen zijn dan vaak boos op hun omgeving omdat ze zich niet gezien, niet gehoord, niet erkend voelen. Ze voelen zich min of meer gebruikt. Maar jij bent degene die verantwoordelijk is voor het bewaken van je eigen grenzen. In een team waar de eerste laag van de piramide van Lencioni niet voldoende is gevold, hebben mensen angst dit uit te spreken. Zorg er dus als leidinggevende voor dat mensen zich veilig voelen om uit te spreken wat ze denken en voelen (lees hier wat achtergrond). Dat kan je op dat moment lastig vinden, maar is de enige manier om een echt sterk team op te bouwen. En dan kan je trouw zijn op alle vier genoemde vlakken.
Ja, deze gaat over “doorzettingsvermogen”. Eerlijk gezegd, maak ik me daar soms wel wat zorgen over (haha, ik word oud als ik denk aan “de jeugd van tegenwoordig…”). In deze maatschappij waar we op onze wenken willen worden bediend (NU!) en er voortdurend entertainment voorhanden is, is doorzettingsvermogen een schaars goed.
Ik weet nog goed dat dit tijdens de oefening bij de commando’s destijds het meest cruciale was: waar ligt je mentale grens en waar je fysieke grens. Ik heb daar geleerd dat het spel begint waar de meesten ophouden. Net als in de verkooptrainingen die ik heb gevolgd (en later ook gegeven): het verkopen begint bij de eerste “Nee” van de klant. Ik beleef daar zelfs plezier aan. Doe mij een lastige situatie, ik bijt me erin vast en los het op; interessant en leuk!
Als leider kan (en ik vind: moet) je hier zeker op coachen. Soms met een aai over de bol en soms met een schop onder….. Een wake up call doet soms wonderen!
In hoeverre zijn je mensen trots op wat ze doen? Wat ze samen voor elkaar krijgen? In hoeverre ben je daar zelf trots op? Ik zie veel teams die hun best doen, maar dit gevoel van trots niet hebben. Hollandse nuchterheid? Onzin! De kans is groot dat je successen zomaar laat gebeuren en dat je “mislukkingen” wel aandacht geeft. Zo zijn we ook opgevoed: rode strepen door de fouten in het proefwerk in plaats van goede krullen bij alles dat goed is.
In het boekje “ORKA award” kan je lezen hoe Ken Blanchard (Situationeel Leiderschap) managementprincipes uit orka-trainingen filtert: enkel belonen voor wat goed gaat. Een dun boekje en echt een aanrader om te lezen. Lijkt sterk op de principes van “appreciative inquiry“.
Ik wens je oprecht minder levensbedreigende situaties dan ons Korps Commando Troepen. De uitdagingen zijn gelukkig anders, maar niet persé minder.
Wil je eens met me sparren hoe je de kernwaarden van deze mannen wat meer in je bedrijf krijgt? Of: voor diegenen die het programma hebben gezien: Kan je wat externe motivatie gebruiken? Ik drink graag een goede espresso met je (ongeacht wat jij graag drinkt).
Members of the 2C&More family:
House of pilots
Naar de website
Huisartsen innovatieplein
Salarispunt
Naar de website